Toen we midden 2007 voor het eerst het soloalbum “Sirens Of The Ditch” van voormalig ‘Drive-By Truckers’-bandlid Jason Isbell te horen kregen, voelden we meteen aan dat die cd de start zou zijn voor een grootse carrière van deze nu 40-jarige, sympathieke gitarist en singer-songwriter uit Alabama. In 2001 vervoegde hij de rockband ‘Drive-By Truckers’ en trouwde met ‘DBT’-bassiste Shonna Tucker - dat duurde echter maar 2 jaar - en nam hij samen met de groep drie albums op waarop hij meer en meer zijn eigen stempel begon te drukken.

Zijn tweede soloalbum “Jason Isbell And The 400 Unit” verscheen in 2009. Deze schitterende cd werd nu net als het in 2011 verschenen derde soloalbum “Here We Rest” geremixed en geremastered door de ‘Grammy Award’-winnende producer Dave Cobb en ze worden allebei opnieuw uitgebracht door het label ‘Thirty Tigers’. ‘The 400 Unit’ die Jason Isbell op het deze keer door hemzelf geproducete “Here We Rest” begeleid heeft zijn keyboardspeelster Derry DeBorja, bassist Jimbo Hart, gitarist Browan Lollar en drummer Chad Gamble.

Op het album “Here We Rest” brengt Jason Isbell de vertrouwde op country geïnspireerde rocksongs die we ook van zijn twee eerdere albums kennen. Zowel in de uptempo gebrachte rocknummers als in de tragere ballads overheerst de soulvolle stem van Jason Isbell de liedjes vol emoties en passie. Dat deze man een groot talent uitstraalt als zanger en als songschrijver blijkt eens te meer uit klasserijke nummers als de op leuke gitaarriffs drijvende rocksongs “Go It Alone” en “Never Could Believe”, de zachte countryrockers “Codeine” (zie live uitvoering op de video) en “Stopping By” en de passionele ballads “We’ve Met”, “Daisy Mae” en “Save It For Sunday”.

Het openingsnummer “Alabama Pines” op deze plaat werd in 2012 ‘Song Van Het Jaar’ op de ‘Americana Music Awards’. De enige coversong op dit album is een eerder onbekend R&B-nummer van Mickey Buckins & George Jackson dat “Heart On A String” heet en waarmee Jason Isbell nog maar eens aantoont dat hij ook een meester is in het selecteren van goede nummers van andere artiesten om in een coverversie op zijn plaat te belanden.

Na deze twee nu heruitgebrachte albums van ‘Jason Isbell And The 400 Unit’ verschenen nog drie andere studioplaten van de groep met “Southeastern” uit 2013, “Something More Than Free” uit 2015 en “The Nashville Sound” uit 2017. Vorig jaar verscheen er met “Live From The Ryman” ook nog een live opgenomen plaat. Een leuk weetje ter afsluiting van deze recensie is misschien wel informatie over de oorsprong van de naam ‘The 400 Unit’. Dat was de naam van de afdeling van het psychiatrische ziekenhuis in Florence, Alabama waar de patiënten werden gecolloqueerd oftewel gedwongen opgenomen. We nemen aan dat de muzikanten in deze band wel uit vrije wil met Jason Isbell op het podium staan.

(valsam)